Concertus interruptus

Era o concerto nº 504 que organizaba a Sociedade Filharmónica de Ferrol co teatro cheo, a rebordar. Os protagonistas: a excelente Orquestra Real Filharmonía de Galicia cun repertorio moi atractivo. Belidas notas que enchían o ambiente dunha atmosfera chea de placidez con algúns detalles efectistas coma o  facer soar as trompetas dende o fondo da sala na “Marcha para tres Trompetas” de Carl P. Emanuel Bach, cousas que o público agradece e que algúns directores soen usar para darlle ese toque inesperado ao concerto aínda que en realidade isto non sexa estritamente necesario.  Memdelssohn, Franceschini e Britten completaron un excelente repertorio co que rematou a primeira parte dun concerto que se intuía moi prometedor.
Recen ía comezar a segunda parte na que os músicos tocarían de pe a Suit Holberg de Grieg, cando xorde un pequeno murmurio na esquerda do patio de butacas, no corredor que da as plateas. Alguén levanta a man e di dirixíndose ao escenario: un momento, por favor, esperen un momento! Semellaba que alguén sufrira un mareo, pero axiña outra voz requiriu a presenza dun médico: Hai un medico na sala? Por favor, un médico! A cousa non semellaba ser unha lipotimia, un simple mareo e si algo máis serio. Por sorte apareceron tres médicos e outras tantas enfermeiras que estaban no teatro e axiña puxéronse a actuar co doente tombado no chan procedendo a facer unha recuperación cardio pulmonar básica nun caso que semellaba ser unha parada cardíaca. O afectado, un señor de avanzada idade, atopábase francamente mal e a equipa de sanitarios traballaba duro para sacalo adiante. Véndoos actuar semellaba que estabamos nun servizo de urxencias dun hospital  por como os médicos e enfermeiras coordinábanse como se fosen un equipo perfectamente compenetrado. Diante da extrema  emerxencia, procedía tomar unha decisión. Os músicos abandonaran xa o escenario esperando novas que axiña chegaron no sentido de proceder á suspensión do concerto e o público andaba inquedo pero conservando a calma. Foi requirida a presenza dunha ambulancia  que chegou con todo o necesario para tratar de estabilizar ao afectado. Pouco a pouco e con orde, o público foi saíndo do teatro por unha das portas laterais. Ao pouco tempo non quedaba ninguén no patio de butacas, agás o doente e os sanitarios que procederon a evacualo á ambulancia para alí, xa cos medios necesarios, seguir coas manobras de estabilización e posteriormente trasladar ao doente ao hospital. 
Os directivos da Filharmónica dicían non ter referencia de que na historia da entidade sucedera algo así. Nesta ocasión por sorte estaban aí un grupo de profesionais grazas ao cal o afectado por esa parada saíu estabilizado. De non aparecer eses médicos e enfermeiras, estaríamos falando agora dunha traxedia irremediable no medio dun concerto. Foi providencial a presenza na sala dun improvisado equipo de sanitarios, que cunha enorme profesionalidade, co traballo só das súas mans, conseguiron recuperar en manter as constantes vitais do doente namentres non chegaba a ambulancia. Coordinados perfectamente, como a orquestra, seguindo a batuta dun deles que marcaba os tempos, interpretaron esa peculiar partitura de música efectista, dunha música que foi inxectando vida a un corpo que a estaba perdendo. E dende aquí,  virtualmente posto en pe todo o teatro, aplaudimos e berramos bravo!! a ese grupo de compañeiros sanitarios.  Por certo, din que o accidentado estase recuperando.