De manifestos e incumprimentos

Se botamos man das hemerotecas –para quen non teña memoria sobre o acontecido- poderemos ver que os manifestos en defensa do sector naval como piar da nosa economía foron tantos como os imcumprimentos dos diversos gobernos do Estado e da Xunta coa nosa comarca. Agás un período no que houbo unha iniciativa –pilotada desde o concello de Ferrol, cun alcalde do BNG– que fixou un programa de prioridades no tocante a infraestruturas e obrigou á Xunta a concretar investimentos e prazos; o certo é que a defensa dos nosos sectores produtivos ficou dispersa en cíclicos pronunciamentos – ás veces vinculados a procesos electorais ou dinámicas sindicais- con data de caducidade limitada.

Hai un dito que fala de que quen non coñece a historia está condenado a repetir os seus erros. Por iso, para falar do que acontece na comarca no ámbito económico-social hai que ter claro de onde ven todo isto. Non se trata de desempolvar argumentos revanchistas, senón máis ben de situar con claridade as decisións que provocaron o desmantelamento industrial da comarca, o abandono dos sectores produtivos e o drama demográfico que afecta á vitalidade da nosa sociedade.

Por iso, para saber o que hai que facer, é importante saber o que se fixo mal. E o desmantelamento da construción naval civil na ría –é importante lembralo- é resultado de decisións políticas adoptadas/permitidas polos diversos gobernos do Estado, cun goberno galego mirando maiormente para outro lado. Decisións políticas que tiveron aliados –por activa e por pasiva- en dinámicas dalgúns sindicatos que, á vista dos feitos, non apostaron a fondo pola defensa do naval. A finais dos 80, un importante líder sindical tentaba “vender” o proxecto da SIV (Sociedade Italiana do Vidro) como alternativa ao desmantelamento de Astano. O mesmo sindicato seica anda hoxe moi empeñado en que esas instalacións se vinculen en exclusiva ao sector eólico…

E, mentras que o naval estaba a recuperar posicións -mesmo reabrindo antigos asteleiros- en países de Europa, na ría de Ferrol seguen pesando os vetos para que as posibilidades –singulares e inmensas- que oferecen os dous asteleiros da ría permitan funcionar coma un complexo integral e abarcar desde a construción naval civil ás reparacións, pasando polo off-shore, turbinas, etc…Porque facer depender a actividade de Navantia exclusivamente do militar resulta tan errático coma irresponsábel; e o retraso na construción das F 110 é un exemplo de que ese nicho está vinculado a intereses políticos e non a claves estritamente produtivas e empresariais.

A cuestión fundamental é se asumimos ou non o carácter estratéxico que o naval ten para Galiza e, especialmente, para a comarca. Se é así – máxime nun momento de incertidumes e riscos que se derivarán da actual pandemia- non queda outra que implementar políticas públicas de apoio aos sectores que, coma o naval, poden e deben actuar coma tractores para o desenvolvimento socio-económico da comarca. E para iso, o fundamental e liberar os corsés e vetos, deixandonos producir e sermos competitivos.

Se sempre debería ter sido así, o certo é que agora máis ca nunca hai que rachar a política de xestos e activar a dos compromisos. A política, si, a de verdade. A que ten que server para solucionar os problemas da xente, e non para narcotizala. O papel aguanta todo, e de nada serve que as alcaldías asinen manifestos en defensa da comarca, se logo os partidos aos que pertencen incumpren (mírese os orzamentos do Estado e os da Xunta para o 2021) dun xeito reiterado e indigno. E precisamos resolver esta anomalía.

Por iso, nunha situación excepcional e mesmo de emerxencia para a comarca, cúmpre ambición e contundencia na defensa do noso futuro; e para iso non serven receitas caducas. Declarar, movilizar, son obxectivos ocos se non levan emparellado o de acadar e facer cumprir medidas concretas. No naval, no enerxético, nos sectores primarios coma o marisqueo, pesca ou agro, no pequeno comercio e hostalería e no cerco ao drama demográfico. Hai anos que comentei neste mesmo xornal que había quen confundía unidade con impunidade. Agora digo que teñamos coidado en non converter as manifestacións en manifrustracións….

 

De manifestos e incumprimentos

Te puede interesar