A Súa Maxestade no Hemiciclo

ada un conta a feira segundo vaille nela, refrán que parece converterse en norma de aplicación mesmo chegado o caso de afrontar a análise dos avatares históricos da Transición, iso polo menos é o deducible a xulgar pola intervención de Felipe VI de Borbón no Congreso, na sesión celebrada o pasado mércores na Cámara Baixa para conmemorar o 40º aniversario do 15-J; é dicir, a celebración de catro décadas desde as primeiras eleccións democráticas. 
Tal é así, que no transcurso do acto, o monarca na súa mensaxe aos asistentes máis que referir a versión orixinal deste período da nosa historia recente, optou por explicar o tránsito da ditadura á democracia desde a moi peculiar interpretación da casa real, ou o que é o mesmo, considerando esencialmente os seus efectos cara á monarquía, recorrendo para iso as pautas de fantasía, que por deformación da realidade, fixeron que a singular interpretación do soberano fose contraposta de punta a cabo coa realidade dos feitos acaecidos nestes anos.
Máis que seguir incorrendo na autocompracencia, pintando a Transición coma se fose un paradigma, modélico e mesmo exportable, tras corenta anos de terxiversación vai sendo moita hora de reescribir a historia nos seus xustos termos, para así, lonxe de enaltecer o proceso e conferirlle calidades de reconciliación, adxudicarlle a súa máis adecuada función como a gran estafa ás dúas Españas de Machado.
 Pois sobra dicir que no seu transcurso, máis alá de abrirse vías ao cambio, impúxose a continuidade e a consolidación encuberto do modelo político anterior, como vén significar o feito, que nunca, désese unha ruptura explícita co réxime franquista, nin nada que se lle parecese, non sendo por tanto, de recibo que a pesar de ser outra a realidade, desde o oficialismo o propio xefe do Estado pretenda vendernos por certa a adulterada haxiografía dunha simulada transformación. 
De igual modo é canto menos unha falacia proclamar que a institución monárquica é un referente de ponderación investido pola cidadanía, cando o certo é que a instauración da monarquía e a súa entronización foi unha determinación exclusiva do ditador, e por tanto, allea á vontade popular, non cabendo por iso recorrer ao subterfuxio de utilizar o resultado do referendo da Constitución do 78 como o seu argumento de lexitimación, cando é de sobras sabido que todo aquilo transcorreu asimilado a un clima de coacción sociopolítica, carente de garantías democráticas e envolto nun clima de ameazas e involución 
Aspectos que poñen de manifesto que os tentáculos do “franquismo sociolóxico” seguiron marcando as pautas e invadíndoo todo, confirmando con iso que a Transición na amplitude da súa extensión, tivo máis que ver con cuestións de substitución xeracional que coa posta en valor de medidas éticas e políticas. 
Sendo tal disensión, razón sobrada para entender que o fracaso das súas medidas, e a repercusión dos seus negativos efectos foron o principal obstáculo para lograr de forma efectiva a implantación e desenvolvemento dun verdadeiro Estado de Dereito. 
Unhas limitacións, que entre outras consecuencias tamén impediron conciliar adecuadamente o controvertido conflito territorial das identidades periféricas e provocaron igualmente que as garantías de pluralismo e igualdade brillasen pola súa ausencia.
Non se lle pode outorgar sinal de exemplaridade ao formato político defendido desde a súa instauración por quen agora ostenta o goberno do país, pois non temos de esquecer que estamos a falar do Partido Popular, dun partido ao que escápaselle de entre os dedos a democracia, ante a súa contraditoria actitude de manter intacta a súa defensa do franquismo, como así demostra o feito que durante o últimos corenta anos nunca condenase polo seu nome aquela ditadura asasina 
Outro referente que testemuña que o sistema chegou a fin de percorrido maniféstao a utilización indebida que os políticos fan da Constitución e o seu empeño para mantela inalterable, a pesar que no seu implícito, os dereitos fundamentais perde enteiros día a día; un argumento máis que demostra o fracaso do ata aquí actuado e indica a necesidade de acometer sen dilación unha reforma constitucional de amplo alcance, porque o que este país necesita é abrir unha nova etapa encamiñada a racionalizar a forma de facer política con actualización e mellora da nosa arquitectura xurídico - institucional, e iso debe ser así, porque nunha democracia que se prece, a soberanía debe emanar do pobo que nunca dunhas institucións herdadas dun réxime ditatorial.
Pois a pesar de todo, o mércores pasado o Xefe do Estado na súa intervención no Hemiciclo, ao pasar no bico dos pés sobre os aspectos máis controvertidos da realidade do país, converteu a súa mensaxe en panexírico da continuidade do sistema e de afianzamento do inservible. 
Estreiteza de miras da súa Maxestade ao refugar a oportunidade que lle brindaba a ocasión, pechando con iso toda probabilidade a suxerir institucionalmente a necesidade de imprimir un envorco á situación que utilizando o seu protexido receitario será imposible conseguir. 
 

A Súa Maxestade no Hemiciclo

Te puede interesar