Memoria e desmemoria

Non mais tomar posesión do Executivo, unha das primeiras medidas que tomou Mariano Rajoy foi revogar de facto a lei de memoria histórica do 2007 que entre outros aspectos prevía axudas para a localización e digno enterramento dos represaliados da ditadura; utilizando como argucia para consumar a súa finalidade, excluír de consignación nos Orzamentos Xerais do Estado (PGE) partidas coas que afrontar a procura das vítimas da represión franquista.
Pechando deste xeito todo recoñecemento e reparación aos 114000 desaparecidos durante a Guerra Civil e do seu réxime de tiranía, e todo, porque a entender do máximo mandatario do PP, “non é de sentido común despois de tanto tempo seguir dándolle voltas ao pasado”.
A actitude de desprezo cara ás vítimas do franquismo foi a tónica xeral, desde que o partido conservador ostenta a Presidencia do Goberno, pois a pesar que o obxectivo da Lei é recoñecer e ampliar dereitos a favor de quen padeceu persecución ou violencia por razóns políticas, o certo foi que non satisfeito con non incluír nin un euro nas contas anuais, non dubido en alborozar publicamente do seu comportamento de sedición obstrucionista, que ademais de vulnerar o propio marco lexislativo infrinxe de seu as determinacións internacionais sobre o particular.
Un incomprensible proceder que se mire por onde se queira, ademais dunha conduta vituperábel, é de xeito evidente un referendo de condescendencia cara ao réxime anterior, un apadriñamento impropio de demócratas.
O que parece non querer entender o xefe do Gabinete ministerial, é que o manifesto abandono de funcións e o deliberado incumprimento dos deberes legais no que está a incorrer coa súa ímproba conduta, raia na obscenidade política, pois ao sustentar apostas ideolóxicas que transgreden a orde establecida, e ao alimentar a división entre vencedores e vencidos está a traer á discusión pública temas que se crían superados.
Unha situación que pola súa extrema gravidade non só pon en risco a convivencia pacífica, pois cando aos familiares das vítimas négaselles o dereito para atopar aos seus desaparecidos para poder pechar o duelo, con tal proceder, non só estase a conculcar un dereito que lles asiste, senón que se está a bloquear o máis básico funcionamento do Estado de Dereito.
Esa conduta refractaria a apoiar as vítimas republicanas, ten o seu porqué no mal inicio que tivo a democracia; no feito de admitir pasar páxina sen obrigar a expurga das trasngresións e atropelos cometidas ao longo da ditadura, sendo iso a razón pola que catro décadas despois da morte do ditador, os caídos do bando contrario, ademais de esquecidos do Estado, sigan vagando na escuridade máis absoluta da noite dos tempos.
Trato diametralmente oposto ao outorgado á reaccionaria e involucionista Fundación Francisco Franco, para a que non se regatean fondos públicos a pesar da perniciosa finalidade do seu obxectivo social, sen esquecer as non menos aberrantes pensións vitalicias concedidas aos aviadores fascistas da Lexión Cóndor, pola súa actividade criminal, unha retribución que se mantén no tempo e que actualmente segue pasando de pais a fillos, aínda cando, a orixe da súa instauración non foi outra que a súa colaboración co alzamento franquista para masacrar aos defensores da orde constitucional da Segunda República durante a guerra civil.
Son estes feitos e a manifesta vocación franquista do goberno de Rajoy indicación suficiente para percibir, que para eles, a pesar da evidencia que representan as fosas comúns repartidas por toda a xeografía española, as vítimas da guerra civil non existen.
Iso polo menos é a percepción de quen como o Partido popular enmarca exclusivamente o terrorismo no ámbito de ETA e do 11M, excluíndo de tal catalogación ao auténtico terrorismo de Estado que se prolongou durante 40 anos e ademais de tinguir de sangue a historia do país vulnerou desde principio a fin a Declaración Universal de Dereitos Humanos.
Está visto que a dereita española como legataria social e ideolóxica do franquismo, decidiu acudir no seu auxilio e exercer a función de cómplice dos excesos cometidos polos seus antecesores e afíns políticos durante a época fascista, coa finalidade de tapar e escapulir responsabilidades nuns feitos que apestan a culpabilidade.
Ese que non outro é o motivo de dar carpetazo á Memoria histórica e de utilizar electoralmente unha versión adulterada da loita antiterrorista usando como exclusivos protagonistas ás vítimas de ETA, que polo visto se atribúe como propios o PP.
Sen reparar que ser demócrata leva ser antifranquista e opoñerse ao uso da forza no exercicio do poder, disxuntiva difícil de conciliar, por quen, como ocorre co partido da gaivota, despois de sete décadas seguen negándose a condenar o golpe de estado fascista do 18 de xullo..
Conflito que en tanto non se reconduza, agravará aínda máis a xa de por si complexa situación política, e impedirá que o país poida avanzar cara a unha verdadeira reconciliación e consolidación democrática.
 

Memoria e desmemoria

Te puede interesar