A banca e o seu rescate

Ao Partido Popular que é moi dado a unxirse como eficiente xestor do público, a noticia publicada esta semana polo Banco de España sobre o rescate financeiro á banca, é indubidable, que ademais de deixalo en evidencia vén cuestionar a efectividade de a súa alardeada solvencia, pois se a tempo de efectuar a intervención do rescate das entidades financeiras, o presidente Rajoy non dubidaba en manifestar que os fondos utilizados para tal finalidade vía Unión Europea, terían de entenderse como un “crédito á banca que ía pagar a propia banca”, agora pasado o tempo, todo indica que as súas proclamas foron unha tomadura de pelo sen precedentes.
Esa polo menos é a conclusión deducible, a xulgar polo afirmado no seu informe polo supervisor do proceso, quen confirma que o 80% do diñeiro investido en sanear ao sector financeiro, é dicir, polo menos 60.613 millóns de euros, por tácita condonación, pasarán a cifrar o importe dunha desorbitada factura impagada que nunca se reingresará nas arcas do Estado; resultando por tanto que onde non había custo repercutido para os contribuíntes españois, agora os feitos veñen confirmar xusto o contrario, é dicir, que unha vez máis incúmprense os contraídos explicitados e que serán os administrados quen “en definitiva” pagarán oito de cada dez euros inxectados no rescate do sector bancario.
Tal proceder indica a nula fiabilidade que debe adxudicarse a un Goberno que ademais de enganar á cidadanía, non repara en estafala, procreando un buraco multimillonario ao erario público, para así, utilizando a custo cero o diñeiro de todos, rescatar a unhas entidades financeiras abocadas á bancarrota, e todo, en razón á neglixencia mercantil e mala praxe das súas cúpulas directivas, á repercusión inducida dos múltiples escándalos de corrupción, á manifesta falta de control e fiscalización dos órganos de supervisión, como tamén, á total incompetencia política na xestión da crise.
Un cúmulo de despropósitos dos que ninguén se fai responsable e sobre os que ninguén quere responder, a pesar de equivaler o excesivo importe da evasión á contía recadada anualmente en concepto de IVE; un desfalco que por máis que tenten escapulir ten responsables políticos concretos, cuxa dirección e identidade apunta cara ao Presidente do Goberno e demais membros do seu Consello de Ministros que acolléndose á denominación de –rescate bancario– como perversa expresión adicional de xustificación da fraude, non dubidaron en afrontar o risco e exercer de presuntos autores materiais dunha malversación de caudais públicos. 
Tendo en conta que o mero feito que o Banco de España dea por perdido o importe das multimillonarias axudas á banca, e o Executivo de Rajoy asente co seu silencio, tal actitude de transixencia, é expresivo da súa anuencia, e por tanto, de implícita renuncia a exercer o imperativo político de recobrar o diñeiro investido nos rescates.
Cando o abandono para esixir o reintegro de todas as axudas públicas que recibiron as entidades financeiras entre 2009 e 2017, coincide como resulta ser o caso, co feito que as firmas rescatadas repártense dividendos, entón, ao conculcarse os dereitos dos contribuíntes por repercusión instigada, advírtese ás claras unha imaxe de sordidez e capitulación dun gremio de acólitos políticos encartados aos designios da banca, á que polas súas prácticas temerarias e para evitar que se afogase nos seus propios excesos houbo que salvar endebedando á cidadanía; non sendo de recibo por tanto, que tras a súa orxía financeira, agora, sexan eles quen queden co noso diñeiro, e que nós sen o cheirar, teñamos que cumprir o papel de fiduciarios da súa débeda. 
A mal denominada reestruturación bancaria xerou unha avultada factura, que máis alá de eximila é obrigado esixir que o Goberno, poña en movemento todos os mecanismos ao seu alcance para recuperar integralmente o diñeiro prestado para a reflotación das entidades rescatadas, en liña á racionalidade de criterios seguidos noutros países do ámbito da Unión, como veu de ocorrer en Holanda e Irlanda por exemplo. 
Dando por certo de partida que non pode haber alternativa sen devolución, por máis manipulación estatística que se empregue para maquillar a realidade, o certo é que non existirá posibilidade real de reactivación, en tanto que cada familia española, ademais de soportar a dureza dos recortes aplicados, teña repercutido a mayores, un lastre lapidario de 12830 euros en concepto de rescate bancario.
Nin que dicir ten que sen mediar a existencia do actual pacto de conivencia entre a banca e a política, non existiría soporte de complicidade para poder levar a termo o simulacro do rescate bancario no formato que foi consumado, e moito menos, poderíase publicitar a operación como un éxito económico e elevar a mesma a rango de referente de consolidación e saneamento do sector financeiro, cando a impostura de tales conclusións é un todo evidente. 
Así, por máis cosmética que utilicen, a realidade pinta xusto ao revés, tal cal vén referendar a multimillonaria e non satisfeita débeda do rescate, ao que haberá de engadírselle a crecente perda de confianza e diminución da carteira de clientes polas súas máis que censurables prácticas mercantís, que sitúan ao sector, no peor momento da súa reputación social.
Argumentos máis que suficientes para frear toda tentativa de condonación, e razón argumental sobrada para esixir taxativamente a devolución ata o último céntimo das axudas públicas outorgadas.

 

A banca e o seu rescate

Te puede interesar