O que sabe sabe. Dúas xornadas de pesca

Ano 48 do século pasado, mes de San Xoán, festas en Guitiriz. Adoitabamos ir cas dos meus avós, Eduardo, o vello Bergantiños, e dona Lola, unha muller de sete estalos, que moito nos querían aos de Ferrol, como dicían eles. Chegabamos no corto, que así se chamaba o tren, o día 20. Abrazos, bicos e visitas a parentes, tíos, primos e demais achegados.
Martín Bilbao, un home bo, estaba casado coa miña tía Amparito coa que tivo tres fillos, Begoña, Martinchu e Irenita. Comandante do exército, xa retirado por aquelas datas adicábase ao dolce far niente que din os italianos. Aos seus fillos, meus primos, mándolles dende estas liñas unha aperta forte e moitos bicos.
Non había naqueles tempos en Guitiriz moitas diversións. Unha delas era ir as troitas polos rios dos arredores, ao rio das Escádevas maiormente, tamén chamado dos Sete Muiños e máis adiante Forxá, afluente do Parga por detrás do balneario xunto con outros regueiros cativos procedentes dos Boedos que baixaban lixeiros dende os altos da Cova da Serpe (841m). Falar do Mandeo, o gran rio da provincia da Coruña, con permiso do Eume, xa eran palabras maiores no que a pesca das troitas se refire. O caso é que meu pai e Martín arranxaron ir as troitas o día 22 e alá fun eu con eles. Tiña entón doce anos. Collemos o corto na estación de Guitiriz, que nos deixou no apeadeiro de Aranga. Dende alí ata o río camiñamos pola vía do tren uns tres quilómetros ata chegar ao Mandeo que á sazón ía bastante cheo, coas súas correntes e cristalinas augas, fillas das neves, das choivas e das brétemas do inverno. Recordo que Martín, nada máis chegar, axiña aviou os seus aparellos e lanzou a auga uns flotadores cunhas moscas afogadas que alí quedaron a mercede da corrente. Acto seguido sacou a merenda que levaba e, aínda que eran as once da mañá, púxose a xantar. Pasamos o día río arriba e río abaixo, mallando nel sen obter ningún resultado. So paramos para xantar ao que se apuntou de novo o bo de Martín. ¡Como non recordar aquelas abondosas merendas que nos preparaba a miña avoa!. As sete do serán, cansos e desilusionados, emprendemos o camiño de volta sen haber pillado nin unha soa troita. O día 22 pola mañá, no correo da Coruña, chegou meu tío Suso, o irmán máis novo do meu pai. Era Suso un mil mañas hiperactivo, o que se di un bulebule, cazador e pescador. So cazaba con cadelas pois segundo el eran moito mellores que os cans os coellos que era a súa especialidade. Decontado argallou ir as troitas ao Mandeo ao que se negou meu pai despois de contarlle o fracaso do día anterior. Tanto lle insistiu que alá fomos todos de novo facendo o mesmo recorrido, no tren e no río. O resultado desta segunda xornada foi unha colleita de preto de cen fermosas troitas cos seus rechamantes cores e pintas roxas, que era unha gloria velas no cesto en contraste coa cor verde duns felgos arrincados na mesma beira do río. Como vedes, a pesares dos anos transcorridos, aínda me lembro daquel fermoso día no que cheguei á conclusión que pon título a esta historia certa. ¡Tempos aqueles nos que naceu meu amor, que aínda manteño, polos ríos e polas troitas!