NAMÓRATE DUN GALEGO

Foi após unha marea vermella ben teimuda que o consello regulador de Galiza con denominación de orixe protexida xunto coas consellerías do medio rural e do mar deron en investir nunha campaña que levaba por lema un arrouto cando menos rechamante: Namórate dun galego. De socato, os galegos (e as galegas aínda máis), abraiamos ao ver eses tamaños cartaces onde un molusco lamelibranquio alaranxado cal tangerinas dos Algarves, lucía xeitoso no medio do balbordo das estradas das cidades. Certamente era un galego de seu aquel mexillón tan fachendoso na súa moura cuncha bivalva! Víase alí tan afouto das súas orixes que facíame dubidar de non ter nacida eu tamén molusca para namorar dun lambido lamelibranquio con tal amósega de identidade!.
Era un tirapuxa ao primeiro productor de mexillón do mundo, o mercado chinés? Non, simplesmentes era ledicia de ser quen era, un mexillón con guelra propria, coa súa simetría cunchal e a súa aparente moleza que non era máis ca unha estratexia de defensa desenvolvida durante séculos ao abeiro da brava ondaxe que bategaba nos rochedos do Mexilluíde? El sabia quen era! Como non me ía namorar de el, de contado?. Alí estaba, sabido de ter sido o primeiro en bautizar ao molusco. Un documento da RAG de 1328 acreditaba que os mixilloes, un nome galego, foi a primeira verba que lles deu identidade. Só no 1495 é que apareceu o mexilhao portugués e houbo que agardar a 1560 para atopar ao mejillón castelán (ou mocejón cántabro). Así que, fóra a China, a árbore xenealóxica do mexillón ha de se remontar por forza, ás nosas rías, noutrora libres de especies importadas pola propria administración, libres de metais pesados, de chapapote de petroleiros piratas, da sobreexplotación, da suba da temperatura das augas... e demais atentados ecolóxicos contra os nosos mares sen alfándegas!. Eu namoreime dos mexillóns hai ben tempo. Coido que de nena gostaba dese laranxa escintilante e desa cuncha acibechada e peluda (seica agora veñen depilados) e ese saibo a mar de balde. Non enxergaba por qué dicían que era un molusco, isto é, molluscum, mol, brando se para min eran uns seres rexos e destemidos que, ao igual que os percebes e os percebeiros arriscaban a vida no bravo mar invernal agarrados ás rochas non máis ca por un peíño de nada.
Aqueles galegos feros dos cantís galegos espertaban o amor por onde pasar. Aínda non viñera ningún consello aos regular, aos domesticar, aos medir, pesar e embulsar en vergoñentos nylons. Levaban no seu sangue motivos dabondo para espertar o noso amor. Había que mollar o cu e arriscar a vida para os coller. E unha vez collidos, sempre a rasqueta, xogando coas ondas do atlante, nada de cordas e mixiricadas de batea de curral, nada de enlatados nin envases ao baleiro, nada de gourmets meseteiros que ignoran que o mar ten mareas, e prefiren allealos de prebes e fornadas que lles tiran por enteiro o saibo a bravura galega de seu!
As galegas non precisamos de ningún bureau veritas que nos certifique o estado final do producto, non precisamos de parámetros internacionais para saber distinguir dunha ollada quen é galego e quen non. Nin a mellor imitación chinesa é quen de nos enganar. Non necesitamos ningún laboratorio europeo de referencia, ningún instituto tecnolóxico do mar para disterar un galego doutro que, criado nos mares de aquí, non o é. E isto, cun molusco silandeiro, porque se o molusco lamelibranquio dera en falar xa o tiñamos descuberto! Ou era harmónico, bilingüe, castrapo ou galego fetén, ou sexa, de rochedo!  Ah, as bateas crían uns mexillóns abondosos pero domesticados.(É o que ten a producción en serie, a eficiencia capitalista do máis en menos tempo). Non son aqueles corpudos mexillóns barbados ou esoutros atlánticos que non se desdobran ao primeiro empaque dos mexilloeiros, que non se afán a vivir pendurados de cordas, amarrados a engorde para ter todos un tamaño e feitío semellante ao gosto de padares de consumidores vertoláns.
O galego que me namora non consinte que o penduren ría adentro, e o arreden dos outros con paus para evitar que se desprendan en grupos de disidencia libertaria polo ancho mar. Antes prefire o Medulio de se dar morte a porfía. O galego que me namora non consente a rabiza que o escraviza á batea, anque ésta só teña doce milímetros de grosor e aparente ser enxebre. O galego que me namora medra no inverno cando os de terra adentro o esquecen. Gosta da terra lamacenta, das cunchas, anque veñan baleiras e incluso das ascidias, eses ateos tunicados, ricos en iodo que hoxe se empregan coma antitumorais e que teñen a estrana habelencia de testar a calidade das augas. Seica partillan o disfrute da vida ceibe, o gosto por arraigar na madureza e ese exoesquelete que os fai de aparencia correúda cando os atopan no banzo da escaleira aqueles miolos de encefalograma cha.
O galego que me namora vive núo mais acubillado nesa cuncha calcárea que el mesmo deu en artellar ao longo dos séculos, dende o Cámbrico acó.
O galego que me namora é un muscellio musculoso de músculo traballado a cotío, na dura loita cotiá de liberar as rías,músculo natural, sen anabolizantes nin edulcorados de cordas de máquinas. Non é deses mytilus galloprovincialis que tanto abondan, que se fai pasar por gasterópodo ou artrópodo para ter éxito e estar entre os máis!. O galego que me namora non precisa da masa para se facer valer. Ou o xantas ao vapor cunha pinga de limón, co seu xorne mareiro de seu, coa súa lingua de seu, co seu laranxa cintinlante de seu, coa súa cuncha acibechada de seu ou vas fritir minchas!

NAMÓRATE DUN GALEGO

Te puede interesar