A II República española

ando era adolescente atopei na pequena biblioteca de meu pai un libriño co título: “El evangelio de la República”, na portada, e Constitución de la II República Española comentada para niños, no interior, con varios nomes de deputados a cortes constituíntes, que a explicaban, editorial Instituto “Samper”, 1933. Segunda Edición. Xa levaba rodando con moitas dificultades desde aquel día 14 de abril de 1931; cunha dedicación esplendorosa ás escolas do ensino primario e secundario, onde meu pai vía a dignificación da figura do mestre, tan desprestixiada. Pregunteille polo título tan senlleiro, mais non me aclarou moito, só me indicou, retorcendo os beizos como un pouco frustrado, “déixaa aí, xa a entenderás cando sexas máis grande”. 
Palabras que me estimularon para lela. O seu pasamento non lle deixou chegar á democracia. Só lle deu tempo a avisarme e darme un consello con moita firmeza polo perigo que supoñía cando eu andaba de aprendiz da botar homilías que chegarían a valer cen mil pesetas de multa, “anda con moito coidadiño co que dis, non sabes ben o que estes son capaces de facer”. Non falaba de memoria, por experiencia sabía ben que a súa profesión fora a máis decimada (de cada dez, un eliminado, polo menos).
A Igrexa sempre tivo á República –pobriña, se acababa de nacer!– como se fora a causante de todos os males de España e da guerra civil. A República non asasinou a ninguén; outra cousa foron os desalmados que aproveitaron o odio porque a xerarquía acababa de identificarse cos golpistas.
Facendo honor a un sacerdote que defendeu sempre a República e ás autoridades que elixira o pobo, Juan García Morales, seudónimo de Hugo Moreno Sánchez, botou un discurso soñando un pouco cunha Igrexa apegada ao pobo e como saída do espírito do de Nazaret.
“La misión del sacerdote es predicar la paz. Su misión no puede ser de ninguna manera el sembrador de rencores. La misión del sacerdote es ir al lado de pueblo en defensa de sus legítimos derechos y aspiraciones; es estar al lado del oprimido. La misión del sacerdote es ponerse al lado de las causas justas, de las causas que Dios defiende y en donde su voluntad se ve clara y palpablemente.
El sacerdote tiene que tener odio africano a las armas y a su inventor, porque el sacerdote no puede querer nunca la muerte sino la vida. En una guerra fratricida no puede inclinarse a un bando ni más que a otro, y menos al bando de los traidores y asesinos del pueblo, al bando de los que están haciendo que España se quede sin sangre. El sacerdote que tiene en sus manos diariamente al Dios obrero y pobre, no puede patrocinar nunca la causa de los ladronazos y pillastrones que dejaron al pueblo a pedir limosna.
Nos duele que en esta guerra de lucha de clases en la que por un noble impulso se debería poner del lado del proletariado, se haya alzado contra él escogiendo como baluarte para acribillar al pueblo desde las torres y las almenas de los templos. Luego se quejan del odio a la Iglesia… Luego hablan de persecuciones… Y no se dan cuenta que el odio del pueblo no es a Cristo, sino a los mercaderes del templo.
Como di o salmo, “ha derribado del trono a los potentados y ha ensalzado a los humildes”
Este salmo está incorporado ao himno da Virxe María que chamamos o “Magnificat”.
 

A II República española

Te puede interesar