Fumegaban as canalizacións da auga quente, derretíase o xabón no lavabo de lavar as mans, había na casa unha avaría descontrolada e a dona falou co seu marido, un parado de longa duración moi acostumado a traballar de noite e de día, por quendas e en quendas seguidas, por horas e moitas horas. 
 

Nun instante o fontaneiro responde á chamada e dálle cita para pasadomañá, ás once e corenta e seis minutos. Perfecto! Esta modernidade dá gusto, dixo a señora. Agora non é como antes, que chamabas ao fontaneiro e viña cando quería, coa chave inglesa.
 

Chegou unha fontaneira coas uñas pintadas, elegantemente vestida, con guantes aos que chamaba luvas e con dous teléfonos potentes, un en cada man. Cun deles alumeaba, amplificaba o ruxir da auga e marcaba o punto exacto da fuga. -Alí, naquel cruce, naquel te está o escape. Se queren dar parte ao seguro poden facelo. Vostedes dirán! -Non temos nada que dicir, señora. Non temos seguro nin temos auga, nin luz, nin cartos para pagar o butano. -Temos medo. Medo á fame, medo á miseria, á guerra e moito medo aos guerreiros e, máis aínda, a eses que tiran a pedra e escoden a man. 
 

Na casa da veciña, estaba unha máquina soa cortando a herba. Ía e volvía, repasaba e pasaba as veces que fixera falta para un lado e despois para os outros. E alí, un pouco máis arriba, outro robot cravaba as puntas do piso da casa do mestre. Era moi sorprendente e moi atractivo, o carpinteiro estaba sentado no posto de mando e dende alí, coa pantalla colgada nunha das paredes e coa copa na man, o ordenador dirixía ás cabezas para que fosen lixeiras coa punta ao seu sitio, ao burato feito ou, cando menos, marcado na escala informática. 
 

Avances imparables en todo. Non queda nada do pouco que había, non hai oficio, non hai quen o ensine nin quen o aprenda. Nos vindeiros vinte anos, segundo os expertos, cerca da metade dos postos de traballo nos países desenvolvidos estarán ocupados por robots e a humanidade, caladiña, dependente do ditado dos impulsos automáticos da tecla. Múltiples e variados impulsos que lle recordaran á xente Un mundo feliz de Aldous Huxley.
 

Niso estamos, no paro e sen posibilidades e sen animo de saír del. Dio moi ben a Tía Manuela, “nós non somos máquinas nin queremos que nos traten como a elas. Queremos atención, pan e traballo, e que a informática, a telemática e a intelixencia (tamén a artificial) presten servizo á sociedade”.