A finais do pasado mes de setembro o papa Francisco visitou Bélxica, onde, entre outras cousas, acudiu ao panteón real belga, na igrexa de Notre Dame de Laeken, para visitar a tumba do rei Balduíno e lembrar a súa “valentía” cando decidiu deixar de ser rei, por tres días, para non ter que asinar unha, ao seu entender, “lei homicida”. E, xa postos, unha vez que estaba alí, aproveitou para instar os reis actuais dos belgas a seguir ese exemplo en momentos en que se elaboran “leis criminais”. Evidente alusión á ampliación do número de semanas para abortar legalmente, que se está a debater no Parlamento belga. Por se iso non fora suficiente, nunha entrevista concedida á televisión pública, Francisco manifestou que “un aborto é un asasinato”, que –como a ciencia di que “a un mes da concepción xa están todos os órganos”– se “mata a un ser humano” e que “os médicos que se prestan a iso son sicarios”.

Ese conxunto de manifestacións –evidente inxerencia en asuntos doutro Estado–, obviamente, non sentaron ben ao goberno belga e o primeiro ministro, en funcións, nunha intervención parlamentaria, pediu respecto para os médicos que realizan abortos nun marco legal e para as mulleres que deben poder decidir libremente sobre os seus corpos sen interferencias eclesiais. E precisou: “Por sorte, atrás ficaron os tempos en que a Igrexa ditaba o que se debe facer”.

Poucos días despois, nesta mesma semana, a SBA Pro-Life America fixo unhas declaracións que quere deixar ben claro que, por riba de calquera outra cousa, a súa prioridade é vencer Kamala Harris. Coincidiron coa aparición, no británico xornal The Guardian, da parte das memorias –de inminente publicación– en que Melanie Trump manifesta a súa opinión favorable ao aborto, postura que, naturalmente, non comparte a citada organización antiabortista ianqui. O curioso, e mesmo preocupante, do comunicado é que nel se deixa entrever que a lóxica discrepancia coa señora Trump, neste momento, radica, máis que nunha cuestión de principios morais, no que esa opinión pode afectar á evolución da campaña electoral.

Como é sabido, o problema do aborto vén sendo un dos temas centrais nos que se basean as campañas das dúas candidaturas á presidencia dos Estados Unidos, máxime desde que Kamala Harris substituíu John Biden como candidata do Partido Demócrata.

Non esquezamos que neste mesmo 2024 o Supremo de Estados Unidos reverteu a xurisprudencia que daba protección federal ao dereito ao aborto nese país.

Lembremos que este foi o principal motivo –por aquilo da peladura das barbas do veciño– de que Francia se convertese no primeiro estado en introducir o dereito ao aborto na súa Constitución, con apoio maioritario, inclusive da extrema dereita.

Por se isto non abondase, por estes lares fálase nestes días de que a organización Political Network for Values ten anunciada a realización, a comezos de decembro, do VI Cumio Transatlántico contra o aborto, a celebrar no antigo Salón de Sesións do Senado. Segundo esa asociación, o aborto e a eutanasia non se poden considerar dereitos, e o PP parece disposto a ceder unha instalación para que se fale diso. Inaudito.

Non esquezamos que ningunha lei obriga a abortar nin a desexar morrer. Xa que logo.