Acababa esta miña columna da pasada semana comentando que, de regreso de Cuenca –en ambiente moi apacible–, fixen escala en Madrid, onde xa había algún tempo que non estivera. Vino peor que nunca. Non recordo ter visto tanta xente xunta en ningún dos lugares nos que teño estado, que son abondos. Nin sequera nas horas punta de Manhattan. Gustei moito de Madrid, cidade na que teño pasado moitas horas agradables ao longo dos anos. Madrid foi o meu refuxio nas fins de semana de academia militar toledana, onde facía o segundo curso do IMEC, e, logo, nos catro meses en que estiven de sarxento no mesmo lugar. Toledo é un lugar que, sen dúbida ningunha, cómpre coñecer, algo que, un chisco máis que superficialmente, se pode facer nun par de semanas. Recordo días moi gratos pasados alí: os cafés do Parador -puriquito relax- ou as serenas contemplacións da cidade desde as alturas da torre, ao pé da chamada “Campana Gorda” -a maior de España e unha das máis grandes de toda a cristiandade-, en días de sol invernal. Daquela subíase gratis e era un lugar ideal para ler boa literatura.

Mais tamén foron momentos gratificantes as visitas aos diferentes lugares que acollen obra do Greco -horas teño pasado en San Tomé contemplando “El Entierro del Conde de Orgaz”- ou tomando uns viños acompañados duns “calientes”, un anaco de pan e un champiñón pinchados cun paucíño e fritidos na tixela, que non sei se seguirá sendo a tapa máis común como era hai xusto medio século. En días como hoxe de hai 50 anos, pois, movíame por terras toledanas; e madrileñas. Porque moitas tardes largaba para Madrid, onde había moito máis que ver e pasear. Aquel era outro Madrid, un lugar, sen dúbida ningunha, máis atractivo para o visitante e máis habitable para os veciños. O de agora seméllame unha loucura e por iso deixei de ir con certa frecuencia como fixen durante anos.

Falaba a semana pasada de que me achegara ao CaixaForum para ver a exposición temporal “Tiempos inciertos : Alemania entre guerras”, que me resultou interesante en todos os aspectos. Polo que conta, por como o conta e polos materiais que exhibe. Aínda que se accedía con hora fixada non era pouca a xente coa que tiñas que compartir a visita. No tempo de espera botei unha rápida ollada á petada tenda do museo -mercarlle un libro musical de Vivaldi ao neto Antón- e outra ás 15.000 plantas do xardín vertical e ao Pagotitán, un enorme exemplar de titanosaurio, que se atopa ao seu pé, na praza de acceso ao museo. A presenza dese tremendo volume de ósos no exterior está relacionada co “Jurasic Camp”, un taller de paleontoloxía destinado especialmente a nenos, que se deenvolve no interior. Así como sempre gustei das crianzas, da inmensa maioría da cativería, debo dicir que nunca soportei os rapaces e rapazas que non saben comportarse. Esa xente miúda que actúa e calquera lugar como se estivera na súa casa e á marxe de todas as convencións sociais. Unha delas, fundamental, que a libertade de un comeza onde acaba a dos outros, e viceversa, algo que semellan ignorar os papás, e as mamás, da rapazada que protagoniza comportamentos incívicos. Os seus maiores son os culpables deles porque non son quen de controlalos. E logo pretenden que os aguanten e eduquen na escola... Un desideratum imposible de levar á práctica. Sospeito que isto non é exclusivo de Madrid, pero deume como que se nota máis.