como saben sinto fetichismo polos libros e as librarías. Creo que ter un ensaio, un poemario ou unha novela na man, dalgún xeito, conéctanos non só coa capacidade creativa dunha determinada persoa, senón que vai máis alá, até nos abrir a xanela a toda esa xeira de emocións que nos leva a soñar e habitar esa paisaxe de seres e cousas insondables, que diría o poeta Xavier Seoane de “Umbral de Vida”. Así, cando anunciaron a edición póstuma da derradeira obra, inacabada, de Gabriel García Márquez, “En agosto nos vemos”, non puiden máis que ir reservar un exemplar. Unha novela que rende tributo á esposa de Johan Sebastian Bach, Ana Magdalena. Unha obra cunha protagonista feminina en exclusiva, unha derradeira novela que o Gabo quixo feminista.

Mais un sempre pensa se nestes casos, cando o autor deixa constancia de que considera que a obra en cuestión, e máis inacabada, non cumpre o seu criterio para ser publicada, se hai que desobedecer a súa vontade. Á marxe dunha posible apreciación errónea do creador, é ben certo que non me queda máis que asumir as miñas contradicións, xa que ir á contra me permite superar, aínda que sexa “brevemente”, o sentimento de orfandade que deixa en min o contador de historias...