Nacín e vivo en Mugardos, unha vila xenuinamente mariñeira, co que todo iso significa. Outrora moitas familias vivían e viven aínda hoxe desa inconmensurable despensa que é o mar. Cando eu era pequeno, cos amigos, baixabamos á ribeira a coller minchas, mexillóns, ameixas e ás veces cunha rede algún que outro camarón. O mar e as riquezas que contiña estaban ao noso dispor. Pero os tempos foron cambiando e a cousa xa non é como era: hoxe captúrase baixo regulamento e as confrarías son as que intentan controlar o cotarro. Calquera tempo pasado foi “anterior”, dicían con acerto “Les Luthiers”, non mellor. Entrar nunha confraría ten os seus trámites: hai unha cota que establece cada unha como, por exemplo, puntos por estar censado no municipio, por ter estudos, etcétera. Cando a cota está pechada, o aspirante a mariscador ten que esperar a que xurda algunha baixa e xa se sabe o que acontece co que espera: que desespera. E dentro deste contexto aparece o furtivo, ese, case sempre varón, que vai por libre, que para el non hai normas e que se move con certa soltura na clandestinidade. O artigo 35 da nosa Constitución di que: “todo español ten dereito ao traballo para facer fronte ás súas necesidades  e ás da súa familia”, pero do dito ao feito vai un gran treito. O furtivo traballa fóra de toda normativa, as súas necesidades están por riba dos protocolos establecidos, é coma un lobo solitario que saca os dentes cando se ve acurralado. Para el o artigo 35 da Constitución é como un conto chinés, chover sobre mollado. Non haberá, dunha vez por todas, política capaz de arranxar estas cousas?

O confrade ten dereito a mariscar pero tamén está suxeito a certas obrigas como participar na sementa cando é tempada, colaborar cando chega o caso na limpeza da ribeira, respectar o límite de capturas e o tamaño do bivalvo, etcétera. Ao furtivo tráelle sen coidado estes requisitos que son alleos a súa praxe; argumenta que ten que comer para vivir, regra que está disposto a defender ata o final custe o que custe. O furtivo pensa que, pola súa propia condición, non ten que contar con permiso para o desenvolvemento do seu traballo, vese marxinado e actúa como tal.

A política tiña que dispor de recursos para tratar de solucionar problemas coma este, que leva enquistado entre os traballadores do mar perante moito tempo, pero tal e como andamos ultimamente coa política moito receo de velo arranxado, así que confrades e furtivos seguirán sachando na ribeira como se a cousa non fora con eles. E si que vai.