Estamos nas mesmas

Desde que comezou a desfeita, a cruel e despiadada agresión en toda regra, sen ambaxes, aos gazatíes de todos os xéneros e de todas as idades véñenme a cada paso á cabeza os versos daquel “Infant de Beirut” que compuxera e gravara Lluís Llach, para formar parte do LP I amb el somriure la revolta, aparecido en 1982. 

Creo que teño dito máis dunha vez que fun -e sigo sendo- moi parcial da obra do cantor xironí, razón pola que coñezo a práctica totalidade da súa discografía e penso, mesmo, que teño todos os elepés que editou en vinilo. 

Escoiteinos, obviamente, moitas veces, e creo non andar descamiñado se digo que este de 1982 é un dos que máis fixen soar. O “Ara mateix” -que, en solitario, enche a cara A- é un soberbio poema de Miquel Martí i Pol, un dos poetas cataláns dos que gusto e teño frecuentado, que escoitado na marabillosa, cálida e afrancesada voz -cousas de ter estado na Comédie Française- de Josep Maria Flotats é unha auténtica delicia. 

Tiven o pracer de velo na escena do Poliorama barcelonés, en 1987, representando o papel do escultor tetrapléxico protagonista de El dret de escollir, e recordo que me deixara pasmado.

Entre os catro temas da cara B está este, tan triste como belo, “Infant de Beirut”:
“No sé prou bé si era tristesa / o el dolor antic d’uns ulls d’infant / però, per un moment, del món va ser el retrat / Aquella imatge d’un infant de Beirut. // El fràgil braç, tendra tragèdia, / brandant fusell; mort i bandera. / El cos menut i bru perdent-se en la ciutat / un ninxol anònim per l’infant de Beirut. // Al cel hi té els déus del “napalm” / i el tro infernal d’ocells de plata, / en l’horitzó només, l’exili sempre amarg, / bressol i tomba per un infant de Beirut. // Morir a Beirut, morir a Mathausen, / el mateix foc en temps distants, / mirall glaçat d’un món on ja ningú respon / als ulls immòbils d’un infant de Beirut”, que prefirín manter no orixinal catalán a presentalo na tradución galega que fixen hai ben tempo..

Penso que reflite ben unha situación que estamos a vivir desde hai máis de dous meses e medio.

Agora xa non se usa o napalm -ou iso din-, a gasolina xelatinosa que queimaba o corpo da rapaciña vietnamita espida naquela foto, de 1972, icónica dos horrores das guerras, pero a barbarie é a mesma, se non peor.

No ano 1982, van aló corenta anos andados, Israel ocupara o parte do Líbano e bombardeara Beirut durante dous meses, tremenda traxedia, que levou implícitas -coa anuencia israelí- as salvaxes matanzas de refuxiados palestinos nos bairros de Sabra e Shatila, levadas a cabo polas falanxes cristiáns libanesas. 
Foran más de 3.000 mortes impunes. Hoxe van máis de 22.000, e segue sen pasar nada.

A bestialidade desa matanza tivo o seu eco musical da man do cantor e poeta hispano-arxentino Alberto Cortez.

Este no seu LP Como el primer dia (1983) incluiu a canción “Sabra y Chatila”, onde formula preguntas como estas: 

“¿A dónde está el orgullo de los hombres, / o acaso hay que decir “”hipocresía””? / ¿Por qué tanto dolor no tiene nombre / en Sabra y Chatila? // ¿De qué me estás hablando amigo mío? / ¿No ves que mi conciencia está tranquila? / ¿Qué tengo yo que ver con lo ocurrido / en Sabra y Chatila?”, que, parece claro, nos poderiamos facer tamén hoxe.