Xa hai uns anos, por volta de vinte, volvía da Habana con máis peso do permitido e non sei por que estraño mecanismo mental, en vez de aboar o exceso de quilos —que sería o normal e, ademais, podía permitirmo— pensei en comentarlle ao pasaxeiro que tiña diante na longa cola que se adoita formar para facturar nos voos que saen para Madrid desde o aeroporto José Martí, un home de ao redor de 35 anos —eu andaría polos 53— co que xa levaba unha hora falando distendidamente se non lle importaría que facturásemos xuntos, dado que el levaba unha pequena maleta. Contestoume que non. E aí acabou a nosa conversa. Sentoume mal, a verdade. Logo, recapacitando, entendino perfectamente. Daquela decidín decirllo ao pasaxeiro de atrás, que levaba un equipaxe aínda menor, e respondeume que sen problema ningún. Era un mozo de vintepoucos anos, que resultou ser un israelí, estudante de socioloxía na Universidade de Tel—Aviv, que estivera realizando unha campaña de traballo solidario. O meu inglés, xa o teño dito, non é bo e o seu español tampouco o era, mais, con todo, entendémonos moi ben nas horas que tivemos que pasar no aeroporto —o voo sofreu moito retraso— e mais nas que non conseguimos durmir no avión. Foi o único israelí —que non xudeu— que coñecín e deixoume a mellor das impresións. Pouco lle faltou para emborrachármonos bebendo ron na longa espera.

Aproximadamente uns trinta anos antes, en 1974, cando morreu miña mai, estaba realizando os meses de prácticas das milicias universitarias como sarxento na Academia de Infantería de Toledo. A viaxe era cumprida e as circunstancias nas que a realizaba aínda a facían máis. Eran tempos de estradas de dobre dirección —nada de autovías—, que pasaban por un lote de entidades de poboación e moita xente facía autoestop. Afortunadamente, á saída dunha localidade, posiblemente da provincia de Valladolid —calcúloo polos moitos quilómetros en que me fixo compañía—, había un autoestopista ao que recollín. Resultou ser un palestino que estudaba medicina en Santiago —lugar ao que se dirixía—, algo nada raro naqueles anos, e que, como tantos outros dos seus paisanos, residía fóra de Palestina, concretamente en Kuwait. Lembro que cando entramos na ponte das Pías, moi ben iluminada, comentara que tanto lucerío lle recordaba o que había nese seu país de acollida. Dirixíase, como dixen a Santiago, mais como era inverno e anoitecía cedo, e nesas circunstancias non era doado que collesen autoestopistas, decidiu acompañarme ata Ferrol e viaxar ao día seguinte. Moito lle agradecín a compaña e a solidariedade.

Lembro ben que cos meus dous compañeiros de viaxe casuais falei da situación política no Oriente Medio e os dous coincidían en que era preciso e urxente tomar medidas que mudasen a situción e conducisen a unha paz duradeira. Pasaron décadas e a cousa, lonxe de solucionarse, púxose a cada paso peor ata chegar á situación actual. A ONU, se é que serve para algo —que a estas alturas xa dubido que sirva— ten que parar o conflito xa. Que a actuación das milicias de Hamás foi unha barbaridade denunciable e condenable é evidente. Mais non o están sendo menos os ataques indiscrimidados do exército israelí, que os vellos, as mulleres e os nenos que están a matar non son de Hamás. Hai quen pode parar a barbarie, mais non lle interesa facelo.