7º-16º
lunes | 29 abril | 2024
“Las tribulaciones de Bruno Lamas” –editorial Círculo Rojo– é a terceira novela de Juan Galán, coruñés afincado en Ferrolterra que hoxe a presenta en Sarao Studio –rúa Real, 61– a partir das 19.30 horas.
Esta obra é no estilo radicalmente diferente ás dúas anteriores. Foille doado mudar o rexistro?
Esta novela escribina en 2022, nunha época en que estaba a ler relatos de Bukowski, un dos representantes do que se chama realismo sucio. Quería contar unha historia que, digamos, fose forte, unha historia que transcorre na Coruña e que describe o mundo da noite, dos clubs de alterne, das comisarías a finais do ano 1970. Afástase bastante das anteriores novelas no estilo, pero teño que dicir que me saíu con naturalidade. Son capaz de adaptarme e crear tramas adoptando diferentes estilos, dependendo da historia que vaia contar.
A trama céntrase no protagonista, un xornalista que traballa como confidente para a Brigada Político Social, pero hai outras paralelas, como o naufraxio do “Santa Isabel” en Sálvora.
A reportaxe sobre o naufraxio do “Santa Isabel” é unha parte máis instrumental e penso que, se se quita, a trama non variaría. O principal é a partir do momento en que o azar ou o destino levan a Bruno Lamas a se converter nun confidente da Policía. Todo gravita arredor deste feito, aínda que tamén trato de facer unha crónica social e política do que sería A Coruña no ano 70: represión, folgas... E, tamén, o mundo das redaccións dos xornais.
Lamas é un protagonista contraditorio. A liña entre os bos e os malos desdebúxase.
En todas as miñas obras os personaxes son contraditorios porque a contradición, xunto co cambio, é a base da existencia. Quizais nesta obra nótase máis que nas anteriores novelas. Aquí tiña claro que quería construír un personaxe que non se axustara ao canon, ese xornalista que busca a verdade... Bruno Lamas é un tipo cuns atributos moi negativos e moralmente bastante reprobable, pero teño que dicir que hai lectores que sentiron certa tenrura cara a el. Eu creo que o castiguei bastante. Intentei tocar un tema moi interesante, sobre o que Schopenhauer ten unha frase célebre: “O azar baralla os naipes, pero é o home o que xoga a partida”. Extrapolando, falamos dun personaxe que é vítima do destino, que está no lugar equivocado e todo o que sucede non está na súa man. Logo hai cousas que acontecen na súa vida, neses tres ou catro meses en que se desenvolve a trama da novela, que si dependen da súa propia decisión. A nivel filosófico móvome, desde a equidistancia como narrador, entre o determinismo e o libre albedrío, e o protagonista reflicte un pouco ese dilema: é vítima do destino, pero tamén xoga a partida.
Tiña claro que a extensión da novela ía ser esa? É que a sensación é que daba para máis...
A segunda novela tamén foi moi curta. A primeira foi un reto e foi bastante longa, case 400 páxinas. As seguintes custáronme máis. O que comentas si é algo que me dixo máis xente. Puiden desenvolver un pouco máis as tramas.
De onde lle vén a Juan Galán a pulsión de escribir?
Eu son un gran lector, teño paixón por saber, pola cultura en xeral. Veño dunha familia humilde, os meus pais non lían, pero sempre tivemos libros na casa e gustábame moito ir á biblioteca. Sempre tiven fortes inquietudes intelectuais. Con todo, mentiría se dixera que escribo desde mozo; nese sentido son como Camilleri, un autor serodio. Ás veces dáme algo de pena non ter comezado antes, pero, por outra parte, un faino cando cre que é o momento. A pandemia axudou nese sentido, e, de feito, hai moitos autores en Galicia que empezaron aí porque foi un momento en que houbo moito tempo para reflexionar, investigar... No meu caso, como digo, chegou un momento en que sentín a necesidade de escribir, de expresarme, e o feito de ser máis maduro, sesentón, dáche outra visión da vida, tes máis madurez, máis coñecementos, e iso nótase no que escribes, un pouso distinto. Encontrei un camiño na vida e estou moi contento.
