Amada García Rodríguez

Como adoito facer nos últimos anos, cando volvín vivir a Ferrol, antonte venres, acudín ao Castelo de San Filipe ao acto no que se recorda o inicuo fusilamento da mugardesa Amada García, xunto con outros sete cidadáns da nosa comarca, cuxos nomes, entendo, que tamén se fai preciso lembrar: Juan José Teijeiro Leira, José María Montero Martínez, Ángel Roldos Gelpi, Antonio Eytor Canizo, Ramón Rodríguez López, Jaime González Pérez e Germán López García. Hai dous días, pois, cumpríronse 79 anos da bárbara canallada. 
Como é sabido, cando a detiveron Amada García estaba embarazada, razón pola que as novas autoridades militares decidiron retrasar a execución da sentenza de pena de morte á que fora condenada polo correspondente tribunal militar, nun dos miles e miles daqueles xuízos celebrados sen as máis mínimas garantías. 
No remate de contas, o seu grande delito era o da súa militancia no PC, se ben había que acompañalo doutras “atrocidades”, xa foran falsas, esaxeradas ou verdadeiras, que “xustificasen” a pena de morte. Mantivérona na cadea de mulleres de Ferrol, levárona a parir ao Hospital de Caridade, volvérona á prisón e cando seu fillo Gabriel Toimil ía cumprir os tres meses decidiron executala. Contaba 28 anos e poucos meses, xa que nacera –curiosamente o mesmo día e mes ca min– o 7 de outubro, de 1909.
Malia que o tempo non animaba moito a participar nun acto ao ar libre, aínda nos xuntamos medio cento de persoas para facer a ofrenda floral a Amada García e para que non fiquen no esquecemento feitos tan horrendos, feitos que convén ter sempre presentes para tentar evitar que poidan repetirse. Acto entrañable no que botei en falta as notas do violín da bisneta de Amada do seu mesmo nome. De volta para a casa lembraba a intervención da neta, Amada Toimil, na que se refería ao que sempre lle manifestara o pai de que era fundamental o recordo, sen ningún ánimo de viganza ou revancha, simplemente que non esquecese. E pensando no terrible que é o esquecemento, fun dar nunha historia que durante anos cada curso lle contaba aos alumnos e alumnas que me querían escoitar. Como é sabido, a conquista de Galicia polos romanos foi tardía. Tivo lugar dous séculos despois da chegada de tropas romanas ás costas mediterráneas peninsulares. As primeiras tropas romanas chegaron a Galicia ao redor do ano 139 a. C., comandadas polo xeneral –logo sería cónsul– Décimo Xuño Bruto, quen, polas súas vitorias fronte aos calaicos, foi alcumado con ese nome. No Libro VI dos Fastos di Ovidio: “Tum sibi Callaico Brutus cognomen ab hoste / Fecit, & Hispanam sanguine tinxit humum”, isto é, que Bruto fixo seu o sobrenome do inimigo Callaico, e tinxiu de sangue a terra Hispana”. Pois ben, chegados ao río que nós chamamos Limia e os portugueses Lima, segundo contan os historiadores latinos, os soldados negábanse a atravesalo por entender que se trataba do río Leteo, o río do esquecemento na mitoloxía greco-latina, o que obrigou ao xeneral a atravesalo e a ir chamando a cada un deles polo nome para que comprobasen que aquel río non era o que pensaban.  
Hai que lle ter medo ao esquecemento. Faise preciso recordar. E lembrar a tremenda historia de Amada García vai ser moito máis doado a partir de agora, que, por fin, poderemos ler, seguro que con delectación, Amada García e os seus arredores, a obra o doutor en Historia Bernardo Máiz Vázquez, vello e querido amigo dos tempos das Discípulas, que acaba de publicar na editorial Embora. 

Amada García Rodríguez

Te puede interesar