E Ferrol fica

babor o Pico da Lebre e o Alto da Grela,  atentos vixías  desde o principio dos tempos, enxergando o horizonte na procura de naves normandas,  a Rapadoira expropriada  pola multitude  e o areal de  Arealonga  protexido por un castro que ficou para sempre namorado .  A estribor o horizonte...infindo.  Azul tinguido de grisalla brincadeira. E o Gavito, proa a Nois,  a se randear  e  brincar coas ondas que nos regala un mar de fondo. Balada do Cantábrico preñada de voces que nos emocionan.
E Ferrol fica...lonxe. O seu eco pérdese entre os chíos das gaivotas, a música de Supertramp,  e a lene protesta do mar ante o roce da quilla ao se abrir camiño. E navego entre  preguntas.  E procuro as respostas nos silencios que se esparexen no ronsel que  esvaece  alén da  popa . 
O solpor, rubideiro, gabea polos cumes do Xistral. E o vermello derrámase devagar.  E Ferrol  fica. Lonxe... lonxe...  E Ferrol fica.