San Xoán

ando un vai gañado anos á vida cumpre darlle atrás á cinta da memoria e volver a vivir o que xa pasou porque en realidade somos o que fomos e nada sabemos do que vai ocorrer mañá. E dentro dos cartafoles que almacena o meu particular disco duro atópase o que se refire á noite de San Xoán, quizais porque son Xoán porque o era o meu avó paterno e aquilo na casa tiña unha connotación especial, vamos  que se celebraba como deus manda e as posibilidades o permitian. O certo é que era un día extraordinario precedido dunha noite máxica na que as fogueiras  iluminaban o que agora chamamos a fachada marítima da miña vila e as familias reuníanse en torno ao lume purificador e escorrentador de meigallos. Eran anacos de festas particulares configurando unha festa colectiva na noite máis curta do ano, unha noite quiemada que corría cara a  se apagar no día más longo.  O ritual de saltar o lume nove veces iniciábano os adultos e logo deixábannos aos pequenos os rescoldos para que tamén cumprísemos co protocolo. Xa ven como cambiaron os tempos. Pero a verdade é,  como reza o sabio refrán, que: “por San Xoán, a sardiña molla o pan” pois é cando está “ao dente”, pletórica desas graxas chamadas agora omegas tan beneficiosas para a saúde. Ver para crer, non si? Pois ben, o vernes acudimos á cita coa noite meiga nunha finca que uns amigos teñen en Guísamo, cousa que facemos dende hai uns anos xa que o anfitrión tamén é Xoán. Todos imos preparados para facer provisión dos milagrosos aceite omegas das sardiñas que este ano, abofé, si empapaban o pan, saltar protocolariamente a fogueira, recitar os esconxuros de rigor, bautizarnos coa auga de flores e dar voltas ao redor da luminaria proferindo en voz alta os mellores desexos. Mentres facemos todo isto, adultos case todos xubilados ou a piques de estalo, convertémonos por un momento en nenos, o que non deixa de ser unha maneira de volver vivir.  Logo, guitarra en man, cantamos e rimos ata ben entrada a madrugada. Algúns dos alí reunidos non nos volvemos a ver ata o próximo ano, ata o novo lume e as novas sardiñas, pero as cancións e as ilusións  seguirán sendo as mesmas. Xa ben entrada a madrugada, coa noite  doída de tanto lume, cada un puxo rumbo ao seu destino. Xa non se vían fogueiras por ningures, era coma se non acontecera nada, pero no ar aínda prevalecía ese arrecendo a fume que se mesturaba coas risas e as cancións que deixabamos atrás.