FANTASÍAS REAIS

Que nos quedaría
se perdéramos o sorriso,
a esperanza a alegría?

Escribo este artigo a touro pasado. En presente, que mañá será futuro, e aquí en España o futuro non é nada prometedor. Segundo dicía Lucio Anneo Séneca, aquel famoso filósofo e escritor hispanorromano nacido en Córdoba, “o tempo é noso, de cada quen”.Mágoa que sexa tan curto e non poidamos detelo (esto xa digo eu).
Eso si, é o espacio polo que transcorren os nosos recordos, e os recordos hai que detelos para que non fuxan de nós, para que non os leve o trasno que chega con tódolos ventos. No discurso de proclamación, tras xurar a Constitución o novo rei Felipe VI, dixo que desexaba unha España unida e diversa fundamentada na igualdade, na que cabemos todos. Eu tamén, mais quen son eu?
Prometeu unha Monarquía renovada para un tempo novo. Que traballará (que sorte hoxendía ter traballo) para preservar a unidade de España dentro dunha idea baseada na igualdade de tódolos españois, en solidariedade entre os pobos e no respecto á lei, e que se solidariza con aqueles ós que golpeou a crise até vérense feridos na súa dignidade. Eso e tanto máis.
Falou ben o novo rei. Comeza con bos principios, aínda que eu non o aplaudira.
Aquela mañá andaba con dolor de moas e a dicir verdade non tiña ganas de contos.
A destra e sinistra espallou ramalletes de flores e de bos desexos. Tal era de esperar dunha persoa culta e ben formada, aínda que maxestade, ó outro lado dos bos desexos vive a pura a dura realidade que terá que coñecer. Saiba que os gobernantes, reis tamén, teñen poucos amigos de verdade. Teñen, eso si, moitos servidores e aduladores, peloteiros ou pelotilleiros como se di na linguaxe do pobo, que gustarían e moito pasarlle a man polo lombo, aínda que nunca lle dirán a verdade verdadeira, porque á verdade hai xente que teme. Os reis tamén. E a verdade verdadeira está na rúa, na casa dos pobres, dos millóns de parados, dos xubilados con míseras pensións. Eso sempre en contraste e comparación cos que teñen tanto que non saben canto teñen, Maxestade. Busque na rúa, onde o pobo traballador sen traballo sofre e desespera.
Vivimos baixo o débil tellado dunha España de capa caída. Baixo un tellado que mete augas por case que tódalas tellas e pouco a pouco amolece trabes e alicerces da estructura da casa común.
Unha gran maioría de españois vivimos preocupados pola política neoliberal coa que nos está obsequiando o PP. Unha política que nos pode levar a un feudalismo económico e polo tanto marxinal. De non haber cambio de dirección, en redondo, rotonda con xiro a esquerda, acabaremos pronto millóns de cidadáns vivindo á intemperie e co cu ó aire, con perdón polo do aire.
No ano 1965 asistín a unha acto social en La Haya (Den Haag), Paises Baixos. Un acto no que a raíña Juliana facía entrega de premios de investigación e producción na que a empresa en que eu traballaba fora premiada.
En Holanda había e hai, como en España, Monarquía Parlamentaria. Por cortesía e educación aplaudín, aínda que eu non comulgue con pedras de muíño. Á raíña Juliana unha gran maioría de holandeses queríanlle ben. A min caíame simpática, principalmente porque había constitucionalizado un día festivo (en Holanda hai moi poucos) que se chama “Día da Raíña” (koninginnendag). Non se traballaba e cobrábase. Eu ese día coa miña boca pequena dicía, “viva a raíña”.
Cinco anos en Holanda deron para moito. País tranquilo, industrial, solidario e con moita cultura. A gran maioría da poboación fala varias linguas. Poida esaxere, pero coido que hai máis museos, teatros e salas de concertos que bares e restaurantes. Xa dende os parvularios apréndese música impartida por profesionaies.
Non meu departamento da empresa AKU traballaban tres cregos (alí os cregos non cobran do Estado), o Pieter Tinmerman, o Lambert e o Salve, de Ourense. Bos compañeiros. Boa xente aqueles cregos.
Cando eu neno fantasiaba con aqueles contos de príncipes e princesas. Guaperas, con carrozas tiradas por cen cabalos, castelos encantados e coroas de ouro. Eu tamén quería vivir coma eles. Ou sexa, sen pegar pancada e comendo ben.
Cando maior xa non me interesaba nin tan sequera ser rei de ouros. Os reis teñen un oficio moi duro. Hai días nos que teñen que apertar ducias de mans dun tirón, e eso debe deixar o corpo baldado. Non, non quero ser príncipe nin rei. O de princesa aínda, aínda. Síntoo por Felipe VI, xa que a herdanza recibida (dígoo polo traballo) non é de envexar.
Sigamos sorrindo. Que menos para un traballador.

 

FANTASÍAS REAIS

Te puede interesar