O medio prazo

Pedro Sánchez desapareceu de escena, despois de apoiar o PP con armas e bagaxes, coa escusa de que estaba en perigo a unidade de España. 
Mentres, a portavoz do PSOE, Margarita Robles, xustificaba que os membros da Generalitat ingresasen en prisión preventiva, dando azos á postura da xuíz. 
E Felipe González, o dos pactos do 78, o da entrada na OTAN, o dos contratos temporais e da privatización das empresas públicas, sentenciaba que Carles Puigdemont era un covarde por marchar a Bruxelas. 
El non é precisamente o que pode dar leccións. Ademais, a viaxe ten máis de internacionalización do conflito que de fuga. 
Hai tempo que a socialdemocracia non ten ren de obreira. E tampouco lle resta moito de transformadora. Moitos/as esperaban que fosen quen de ofrecer solucións políticas con perspectivas de futuro, freando as posturas ultras de sectores do PP e sobre todo de Ciudadanos. Pura utopía. 
A esta altura, Pedro Sánchez é unha fotocopia de Felipe González. Do actual. Do que vai do brazo (e cobra) do gran capital. Non daquel que, sen garabata e con verbo aceso, na década dos setenta aínda ilusionaba a tantos votantes. 
González era un espellismo, aínda que durou tempo. Sánchez está a queimar etapas a un ritmo acelerado. Non é estraño que despois os electores prefiran o orixinal. 
A problemática das nacionalidades non se termina con control mediático, medidas represivas, lectura singular e aplicación da xustiza con criterios de parte. 
As especificidades económicas, sociais, culturais, lingüísticas e políticas son reais. 
O contexto dálles pulo. Todo está no aire, dende o modelo ecolóxico, ate o propio capitalismo: que alenta a desigualdade, a guerra, a actividade delituosa e especulativa. 
Os triunfadores de hoxe, son os perdedores a medio prazo. 
Así está de complexo o mundo. E cando se trata de resistir, sempre fano mellor aqueles que veñen loitando dende hai séculos, como as nacións asoballadas ou/e as clases explotadas. 
En Cataluña dáse unha rebelión nacional e social. E grazas á prepotencia españolista, transformouse para o Estado nunha bomba de reloxería, pronta a estoupar, sexa cal for o resultado das eleccións do 20-D.