O Santander saíuse coa súa

Despois do anterior desastre bancario, cando desde o propio Goberno e demais autoridades competentes como a CNMV e o Banco de España insistiuse ata a saciedade en proclamar aos catro ventos que superado aquela hecatombe o negocio bancario estaría exento de todo risco porque segundo eles quedaba estritamente regulado, os últimos acontecementos habidos no sector, poñen de manifesto a falsidade publicitaria daquel prognóstico, a trampa que acompañaba aquel anuncio.
Resultando agora perceptible que a quebra do Banco Popular causará un escándalo de idénticas dimensións –senón maiores– que o ocasionado no seu día coa saída a Bolsa de Bankia, e iso é así, por máis que os directos responsables do novo cataclismo bancario tenten quitar ferro ao asunto e vestir de éxito a expropiación e venda por unha cifra simbólica da entidade en quebra.
Situación por tanto que resulta ser un calco dos casos precedentes, levada a termo con idéntico modus operandi, por uns xestores e grandes accionistas adscritos ao pelotazo, coa aquiescencia do Goberno e a anuencia dos organismos reguladores; unha manobra por conseguinte, consumada baixo a directriz de profesionais da desvergonza, duns estafadores titulados, que disfrazados de xente honrada, operan á marxe de toda conduta mercantil e co único obxectivo de trincar diñeiro a mancheas, sen reparar en delinquir para satisfacer tan censurable finalidade.
Chegando ao extremo de crebar outra vez máis as economías familiares como xa o fixesen os seus antecesores en tales prácticas, mediante a repetida utilización do engano e malas artes bancarias. 
Neste novo escándalo do gremio das finanzas, é un erro dar por boa a versión oficial adxudicando á compañía que preside Ana Patricia Botín o papel de salvador in extremis da entidade en quebra, pois de ningún xeito pódese afirmar que a crise do Popular acabase coa maquinada absorción polo Banco de Santander, toda vez que por máis eloxios que reciba a operación do BCE e o Ministerio de Economía español, a situación apunta a deducir que lonxe de resolverse o conflito agravouse 
Iso polo menos é o que se desprende das anunciadas accións xudiciais que en defensa “duns esquilmados accionistas minoritarios” emprenderán tanto organizacións de consumidores como diferentes bufetes de avogados. 
O evidente, é que de novo somos testemuñas dunha extravagante maneira de acentuar a concentración no sector bancario, que por consumarse de forma completamente anómala esixe de partida, precisas e convincentes explicacións por parte do Goberno, como tamén, a supervisión indagatoria da CNMV ante a existencia dun máis que probable fraude por parte do Popular, na dinámica da súa operativa de venda de bonos convertibles a particulares, por ser levada a termo sen a debida capacidade de emisión, sen facilitar aos investidores a información necesaria para realizar a adquisición do seu produto bancario e sen dispoñer de cobertura das garantías mercantís pertinentes.
O comportamento dos membros da cúpula directiva do denominado “banco da Igrexa” pola súa marcada connotación co ultracatólico ámbito do Opus Dei, dista moito de ser acorde na traxectoria bancaria coa súa proclamada espiritualidade, iso polo menos, é o que evidencia a baixada aos infernos da entidade e o implícito da controvertida conduta mercantil para cos seus clientes, cuxos prexuízos inducidos son máis propios de gaioleiros que consecuentes coa integridade e honradez que debe presidir esta actividade, e moito máis, tratándose de personaxes que alardean de adecuar a súa práctica diaria cunha alaudada ortodoxia relixiosa.
Actitude en liña coa mantida polos instigadores do caos no que está sumido o ente financeiro, e de rebote, os seus máis confiados clientes, e todo, despois de que en plena convulsión e ás portas da hecatombe os confabulados membros da súa cúpula directiva, movesen ficha e puxesen a bo recado os capitais dos accionistas maioritarios e os seus propios, para así, utilizando a mala fe repercutir o groso da súa deficiente xestión sobre o patrimonio dos agora estafados aforradores.
É por iso que a verdadeira traxedia do que foi o banco máis rendible de Europa, radica nos pasos seguidos e os prexuízos derivados da dinámica mantida na súa especulativa venda, tendo en conta que tras o feito que o Banco de Santander quedouse os depositantes a prezo de saldo, subxace outra realidade oposta, a de miles de accionistas burlados, que sorpresivamente da noite para a mañá, sen advertencia previa, víronse desposuídos dos aforros de toda unha vida sen marxe de manobra para reaccionar, e todo como consecuencia dos manifestos malos tratos do Banco cara a este grupo de clientes, agora abocados irreversíbelmente a constituírse en grupo de presión para poñer en mans da xustiza o asunto e emprender as accións legais oportunas.
Pero ademais do referido prexuízo hai outro aspecto cuxa repercusión afecta o conxunto da sociedade, pois a pesar que desde o Goberno valórase a operación como unha boa saída polo feito de non utilizar fondos públicos, a realidade pinta ao revés, tendo en conta que o multimillonario importe que o Santander vai precisar en ampliacións de capital para satisfacer préstamos de dubidoso cobro do banco adquirido, tal operativa, realizarase mediante un acordo pactado de exención fiscal, ou devandito noutras palabras, utilizando fondos públicos encuberto para que deste xeito non se faga tan notorio.