A “democracia “ financeira

Converteron as institucións en confortables pesebres para compracer as súas apetencias políticas, dito sexa no seu máis amplo sentido da acepción; así o testifican os corenta anos transcorridos desde a posta en escena do Réxime do 78, as catro décadas de indecente manexo institucional e imparable degradación de España, que ademais de deixar sen pulso á democracia, fixeron que a corrupción, o latrocinio, o nepotismo, o malgasto e a incompetencia convertéranse en catálogo da actividade pública, e por tanto no noso referente identitário. 
Unha contorna de degradación que ten a súa leitmotiv na total carencia de honradez, no absoluto incumprimento do deber e no feito de encomendar o desempeño da función política a figurantes da peor ralea, ata o extremo, de estar gobernados por completos mediocres, por suxeitos corrompidos moralmente e politicamente pervertidos, por un colectivo de aproveitados e incompetentes cuxa verdadeira finalidade fala por se soa e a súa desastrosa xestión é de sobras coñecida; políticos de tres ao cuarto, que utilizando o todo vale conseguen na actividade pública o que xamais acadarían na súa vida persoal e profesional.
Cando isto ocorre, e os políticos ademais de atenazar á sociedade civil están subordinados ao poder económico, a cousa toma tinguiduras mais dramáticas se cabe , pois nese contexto, cun pder político inerme cando non cómplice dos poderes financeiros todo vén indicar, que o noso mais que un Estado de Dereito é un país de pirómanos políticos que incapaces de sufocar os lumes que eles mesmos prenderon non dubidan en disfrazarse de bombeiros para gardar as aparencias.
Quincalla política que pola súa actitude de servilismo é a causante da crise que nos arrasa e cuxos directos responsables non son outros que os dirixentes do triunvirato neoliberal que conforma na actualidade PP, PSOE e C’s, pois aínda resultando sorprendente, o que aquí esta a ocorrer é que os mesmos que nos meteron na crise, son agora quen sen cambiar un chisco o seu modus operandi se arrogan capacidade para sacarnos dela; obxectivo totalmente improbable cando a solución proposta segue apostando pola utilización do cóctel da austeridade e o receitario neoliberal, que ademais do seu contrastado fracaso pecha toda probabilidade a repensar a economía en conciliación cos novos tempos e acorde coa realidade do país.
Por mais que os seus acérrimos defensores esfórcense en argumentar o contrario, a realidade dos feitos vén confirmar que o neoliberalismo nunca funcionou como un modelo coherente da regulación económica, debendo precisarse por rigor que a crise que nos afecta, é en gran medida, consecuencia directa das dinámicas producidas pola combinación de procesos que no seu conxunto son configuración da aplicación das políticas neoliberais; paternidade, que seus mais ortodoxos defensores despistan para escapulir responsabilidade, e en substitución, poder aducir como factor causante o abstracto concepto da tormenta financeira .
Se o que se postula como necesario é afrontar un cambio de rumbo efectivo cara á reactivación económica, folga dicir que o neoliberalismo salvaxe que nos conduciu ao actual cataclismo económico nada pinta nesta nova etapa, debendo por tanto impedirse que siga campando ás súas anchas como agora está a ocorrer, e moito menos hase de permitir que os representantes do poder democrático reneguen da función adxudicada polos seus electores para exercer en suplencia o nauseabundo papel de adláteres do poder financeiro.
O que aquí ocorreu é que as institucións representativas foron instrumentalizadas polo poder financeiro, e iso fixo que se producisen fortes impactos sociais ao escamotearse a aplicación das políticas dimanantes da vontade popular en vantaxe das interesadas determinacións do poder económico; circunstancia que de non producirse tería evitado a posta en práctica das políticas neoliberais, e con iso, a aparición da crise e os seus perniciosos prexuízos; efectos cuxa corrección pasa agora por utilizar a forza da xente en mobilización como a mais efectiva arma de cambio.
Nese contexto a involución democrática que estamos a vivir manterá idéntica influencia que a presión exercida polo poder financeiro sobre o Estado, unha complexa situación se consideramos que as entidades relacionadas co ámbito das finanzas non están dispostas a asumir os custos dunha crise provocada polas súas propias prácticas especulativas, e pretenden, que sexan outros os que asuman a factura da súa neglixencia mercantil soportando duros recortes orzamentarios, que afectan especialmente, aos servizos sociais, a educación e a sanidade; non debendo expor dúbida por tanto que o sistema financeiro debe ser o “obxectivo a bater”, e reconducindo a situación, facerlle pagar en xusta medida as consecuencias da crise e desposuírlle do poder político que indebidamente se arroga.
Pero o primeiro paso a dar nesta andaina de reorientación e democratización institucional, debe encamiñarse a reconducir a traxectoria e os vínculos de relación da representación política, que na súa gran maioría, actualmente son plácidos reféns dese poder financeiro e están confabulados con el, o que lles esixe previo a nada decantarse por defender os intereses dos seus representados, por manter contra corrente a submisión como gregarios desa elite económica ou por incumprimento do deber, verse forzados a dimitir como cargo político.
O dilema está servido, e será a enteireza e a honestidade quen á hora da verdade teña a última palabra.