Unha corrupción con boa saúde

Para que se produza un caso de corrupción teñen de confluír necesariamente dous elementos esenciais ; tal son, o corruptor que achega a pasta e o corrupto que a trinca, pois sen convir este esquema básico de concorrencia é imposible tal posibilidade , por iso é polo que sexa a oferta de contrapartida a clave de consumación, pois sen a obtención e garantía dun beneficio superior ao importe da mordida non é crible que un empresario entregue comisións a un partido político para o seu financiamento, e moito menos que por altruísmo fágao sen nada a cambio en concepto de “donativos” desinteresado.
Pero a pesar do inverosímil, tal coartada convértese asiduamente no subterfuxio utilizado con farta frecuencia ao obxecto poder eludir todo ligazón entre a mordida desembolsada e a indebida adxudicación da obra pública, coa finalidade de maquillar a ilegalidade do procedemento contractual, por resultar obvio que os actos de corrupción non se estampan en carta de pago. pero tamén para que os empresarios implicados, a pesar da súa pertenza á trama e da súa función propulsora como corruptores sigan librándose xudicialmente de ser investigados e mantéñanse á marxe de toda implicación como resulta ser notorio 
Trato de inmunidade que acentúa a tendencia á deterioración mercantil, posto que o 70% dos empresarios do gremio ven como “habitual” o suborno e a corrupción no seu trato de relación coas administracións públicas, consolidando esa tendencia a instauración de un círculo vicioso onde as empresas que aspiran a ter baza no mercado de contratación asumen facelo acatando de partida a mala praxe dun marco corrupto, é dicir, que para acceder ao mercado de contratación aceptan incorporarse ao circuíto mafioso que caracteriza a pervertida relación entre empresas e membros políticos das administracións públicas; un serio problema que debe ser afrontado de maneira integral dada a súa condición de asunto de Estado e o seu notorio interese social.
É por iso, que nunha España onde a corrupción adoptou diferentes caras, para a súa erradicación, o camiño non sexa constituír comisións de investigación parlamentaria coa finalidade de redescubrir o que estamos fartos de saber, ou mellor dito, de saber máis do mesmo sobre o que xa sabemos; sendo que por tal complexidade e envergadura, a mellor loita contra a corrupción ademais de promover a revisión integral da lexislación que rexe a contratación pública que posibilita a súa consumación, o obxectivo primordial pase pola inmediata despolitización da Xustiza.
Pois sobra dicir que a inxerencia do poder político, no funzonamento do sistema xudicial polo seu carácter fiscalizador, ademais de condicionar a máis fundamental hixiene democrática, coa súa intromisión, dificulta que as institucións de xustiza actúen respecto diso coa dilixencia e independencia debida; deterioración que obedece á tendenciosa repartición utilizada polos partidos políticos de sempre, á hora de nomease aos membros do órgano de control e goberno de xuíces e maxistrados, quen ao ser designados por vínculos de afinidade, actúan máis como verdadeiros satélites dos intereses partidistas do seu nominador que como imparciais servidores públicos.
De idéntico xeito débese corrixir a función dunha xerarquizada fiscalía cuxas reforzadas atribucións en substitución do xuíz instrutor, e a súa máis que directa dependencia do Executivo, convértelle en potencial obstáculo na resolución das máis comprometidas causas penais contra da corrupción política; tendo en conta que de non producirse os cambios que a situación esixe, a Xustiza promocionada polos compoñentes menos recomendable da política, por interesada unanimidade, seguirán sendo o referente do envilecemento do noso sistema democrático.
Por iso é polo que o feito de decidir no Congreso investigar a caixa B do PP, pola súa inutilidade sexa gastar a pólvora en salvas, pois dificilmente a comisión constituída para o efecto logrará sacar en claro aspectos descoñecidos dos xa publicitados, nin no mellor dos casos poñer en marcha medidas correctoras que non tropecen de plano co impedimento xudicial xa referido.
A orientación ten de ser outra, pois o efectivo é levar a termo unha “verdadeira cruzada” anticorrupción, establecendo ademais dos xa referidos cambios do sistema xudicial sen mangoneo político nin impunidade, un reaxuste en profundidade, a través de pautas políticas de transformación e rexeneración efectiva da función pública, como demais medidas paliativas, que entre outras deben pasar forzosamente pola supresión total dos aforamentos, a imprescriptibilidad dos delitos de corrupción, a incorporación á lexislación penal do enriquecemento ilícito e o impedimento a beneficios penais dos condenados que non devolvesen o diñeiro subtraído. Co acompañamento da suspensión de concorrencia ao mercado de licitación dos ata agora desapercibidos e intocables empresarios corruptores e a inclusión en tipificación penal da falsidade deliberada en nos declarativos contables das organizacións políticas, como única forma de combater eficazmente esta secuela. E mentres tales medidas non sexan efectivas, a corrupción seguirá gozando de boa saúde.