A corrupción a debate

A moción de censura é un mecanismo de control político que ten establecido o noso ordenamento xurídico, e que confire ao Parlamento a facultade de retirar a confianza ao Presidente do Goberno, cando tras a súa investidura, pola existencia de causas graves sobrevindas, interrómpese o correcto funcionamento da democracia, e con iso, acentúase a deterioración da vida social, política ou económica. Xusto a situación suscitada polos repetidos escándalos de corrupción que teñen á formación titular do Executivo como protagonista, e ante cuxo impacto resulta unha obrigación política facer uso desta importante ferramenta democrática, como exercicio de defensa da soberanía popular, como acto de responsabilidade institucional e de salvagarda do Estado de Dereito.
Máis xustificado faise utilizar este resorte de reprobación, canto máis se coñece a implicación cada día máis cuantiosa dos membros do grupo conservador en contubernios inmundos, en manobras ilícitas, máis propias de integrantes do hampa delituosa que de axuste coa honorabilidade que debe rexer o desempeño da función política. Unha reprobable actitude que sumada a os seus protagonizados episodios de obstrución ás investigacións xudiciais durante a instrución dos profusos casos nos que están incursos e a promoción en ascenso de xuíces afíns; fai que a moción de censura tome carácter de urxencia e de obrigación ética fronte ao partido máis corrupto de Europa, que está a parasitar o Goberno e as institucións, poñendo en serio risco a estabilidade institucional do país 
Un asunto demasiado serio como para que o presidente Rajoy como directo afectado e cabeza visible do PP, reaccione irresponsablemente con bromas e ironías ante a moción que impulsada por Podemos, ten á súa persoa como principal destinatario, nun momento, que pese ao rexeitamento da fiscalía amiga converterase no primeiro presidente do Goberno en exercicio que debe acudir a declarar como testemuña no xuízo da trama central do caso Gürtel, protagonizada por xente da súa propia órbita. 
E cando por causa das múltiples tramas de corrupción do seu partido atopámonos nunha situación de emerxencia nacional, nun nivel de excepcionalidade sen precedentes, quen ante situacións extremas recorre á chanza como modo de expresión, nin que dicir ten, que con tan burlesca actitude incrementa aínda máis as motivacións argumentais de presentación da censura.
Ese PP que con total desvergoña utiliza a recorrente ladaíña de proclamarse defensor da honradez e finxe sentimentos de vergoña cada vez que un dos seus é sorprendido en prácticas corruptas, ten demostrado coa súa ampla biografía delituosa ser a antítese da exemplaridade política, porque a formación conservadora por máis que se camufle de honorable é de xeito evidente a expresión por excelencia da política envilecida, da política-lixo. 
Por iso é polo que ante a moción de censura tomar partido por actitudes que favorezan o seu sostemento no goberno, non teña xustificación de tipo algún, pois camiñar en sentido oposto á rexeneración é dar xogo ao partido dos corruptos, e con iso, pechar a porta a calquera outra alternativa.
Obviar a perversión política extrema na que estamos sumidos tendo enfronte a un partido-mafia cuberto de corrupción ata o encéfalo, dopado electoralmente con financiamento ilegal, que conta con 850 imputados sementados en 35 causas, e no canto de fixar como obxectivo apealo do poder, encerellase en debates estériles favorecendo a súa continuidade é unha actitude de inmadureza política inxustificable, cuxo desenlace, prorroga no tempo o severo castigo que padece un amplo sector de cidadáns polas políticas de pau e tenche teso aplicadas por estes corrompidos. 
Actitude decepcionante, pois mal imos cando os chamados a cambiar as cousas, sen razón aparente, endosan ao pleno da sociedade a continuidade das miserias da corrupción, e con iso, pospoñen para “mellor ocasión” o arranxo do futuro país.
Ao parecer hai organizacións que seguen interpretando a política en claves do pasado, negándose a entender que estamos ante un escándalo público cuxa magnitude e impacto supera con fartura continxencias precedentes, e que por tanto, ao desbordar a tradicional dinámica de partidos require novas actitudes máis acordes co cambio político que coa desfasada restauración do réxime que interesadamente seguen a promulgar os partidos decadentes. 
Pois debe ser a voz da rúa que non ningún aparello orgánico quen marque o ritmo dos acontecementos políticos, e nesa liña, tense de entender o espírito da moción de censura canalizada por Podemos, por ser en esencia o seu contido a voz da cidadanía, e a súa tramitación un xeito de franquear os lindes parlamentarios establecidos. 
Por iso é, polo que non existe argumentación que xustifique de ningún xeito a negativa para referendar o contido dunha moción de censura que en clave de expurga ten por cardinal finalidade erradicar a corrupción da actividade política, de tal modo que ademais de hixienizar a función pública rexenérese a democracia a través do impulso de novas expresións políticas. 
Resultando, que de non proceder nesa liña, este país seguirá capitalizando erros con fracasos e maiores índices de corrupción para desgraza colectiva, e facilitando con tal actitude o divertimento, a mofa e as gargalladas de Rajoy e a súa tropa como o máis frustrante toque de graza.

A corrupción a debate

Te puede interesar