Lembranzas (I)

Vinte e dous de agosto, dia tórrido, sen dúbida o máis caloroso do vrau. Pasei a tarde toda na casa, remexendo papeis e fotografías, e remoendo lembranzas duns anos xa idos que son moitos máis dos que eu quixera. Como gusto dicir, días de viño e rousas foron aqueles vividos entre os cincuenta e os setenta anos. As fuxidas aos meus ríos, as troitas, a Cova da Serpe con Guitiriz ao lonxe levitando na néboa, a Fonte Santa, o pozo do Castro Rodicio......etc . De aí saíron moitos destes apuntes que xa se van achegando aos mil publicados, primeiro na Voz de Galicia e agora no Diario de Ferrol. O primeiro de todos xurdiu de xeito espontáneo despois dunha excursión a pé polas beiras do río Parga e a parroquia de San Martiño de Bra. Non me resisto a repetilo aquí, tantos anos despois, porque penso que ten o valor e o sabor agridoce que lle pon o tempo. Máis ou menos así o contaba entón:
“Se estas non son terras de lobos, estes non poden andar moi lonxe. Terras fortes e bravas con paisaxes virxes, Miraz, San Martiño de Bra, San Miguel de Negradas, Carlin, Anafreita e alá no máis alto a Cova da Serpe agardando polo viaxeiro.
A excursión comenza na nacional VI ata chegar ao Mesón da Cabra, pasado Guitiriz. Alí cóllese unha pista que, atravesando o campo da feira de Parga, nos leva as fontes do rio do mesmo nome, afluente case directo do pai Miño. Troitas poucas, os comentarios dos paisanos, son os de sempre, “están as augas moi frías”, “hai poucas”, “acaban con elas”..., pero o paseo vale a pena.
O río precioso, augas cristalinas, boas correntes, doado de andar e cheo de sorpresas, dende unha cova de raposos ata uns paxaros de peito vermello (que non eran pardais), pasando polas fermosas pegas rebordás e outros que por aquelas terras chaman buxatos. Todo o recorrido presidido por unhas impresionantes penas que Deus debeu poñer alí o primeiro dia da creación e, por riba delas, uns lobicáns que, si non eran salvaxes, seguro que estaban asilvestrados.
E cómpre tamén falar das árbores: piñeiros, carballos e castiñeiros xigantes que de certo xa eran vellos cando nacera meu pai, ¡meu moi querido e nunca esquecido pai! Salgueiros, acivros, ameneiros, bidueiros, faias, espiños, toxos, xestas e pudias ¡Que fermosura dende a distancia, tódolos tons do verde, do roxo e do amarelo, incriblemente fermoso!.
No medio de tanta beleza, unha nota triste, abraiante e cabraante, a que pon a terríbel sinal que deixan no monte os lumes forestais. Que tristura ve-la negrura da paisaxe arrasada polo lume, onde antes todo era roxo, verde e amarelo. Eu vos aseguro que o cen por cento dos incendios son provocados polos homes.