Tecedora Teatro estrena en el Jofre “Una gloria nacional”, de Torrente

La relevancia de la producción narrativa de Gonzalo Torrente Ballester ha eclipsado otros géneros que cultivó con cierta frecuencia y en los que también mostró su talento. El teatro es uno de ellos y en los actos del 25º aniversario de su fallecimiento que organiza el área de Cultura que dirige José Antonio Ponte Far ocupa un lugar destacado. De hecho, en enero se representó, también en el Jofre, una nueva adaptación –la primera es de 2010– de la novela “La boda de Chon Recalde” –en su versión dramática se titula “Las hermanas Recalde”–, a cargo de la compañía Oquetiqueiras que lidera Luis G. Ramos. 

Pero el programa teatral de esta efeméride no se queda ahí y este domingo, a las 19.00 horas, se representará en el Jofre “Una gloria nacional”, obra escrita en los años 60 por el escritor ferrolano sobre el boicot del Gobierno español a la candidatura de Pérez Galdós para el Nobel de 1912. 

La representación de esta obra fue, explica su directora, Helga Méndez, una iniciativa del edil de Cultura, Ponte Far, que se ha materializado en una función de algo más de 80 minutos gracias a un grupo de actores y actrices procedentes de grupos como Opaí, Romaría o Martabela, participantes en el programa amateur de teatro vecinal. La asistencia es gratis y las personas interesadas pueden retirar sus entradas en la taquilla del teatro. 

Helga Méndez: “A través da ironía fixo unha crítica moi forte da sociedade”

Helga Méndez é a responsable da dramaturxia, a adaptación e a dirección de “Una gloria nacional”, unha obra que, asegura, non coñecía pero que a sorprendeu, entre outras cousas, “pola súa actualidade”.

Como foi o proceso de adaptación da obra? 
Non a coñecía, a verdade. Lera novela de Torrente, pero teatro non sabía nin sequera que escribira. Foi toda unha sorpresa para min. Trátase dun trasunto dunha situación que lle pasou a Benito Pérez Galdós cando o propuxeron para o Nobel de Literatura (1912) e desde España pediuse ata en dúas ocasións que se retirase o seu nome. Por aí circulan, con outros nomes, personaxes da época como Valle-Inclán, Azorín, Unamuno, Baroja ou “Dona Lola”, que é a encarnación de Pardo Bazán. Tamén aparece algún político e xente da masa. É un texto moi longo e denso e, para alixeiralo, fixen unha adaptación na que eliminei algún personaxe ou escena que me parecía que non restaba á mensaxe final. Tamén introducín unha personaxe feminina, a directora da peza, que fai as acotacións e vai contando cousas e facendo algunhas reflexións sobre a propia obra.

Os temas dos que fala nesta obra son absolutamente vixentes: o odio ao que pensa diferente...

Que é o que destaca dela? 
Destacaría, por riba de todo, o espírito supercrítico coa sociedade dese momento, de principios do XX, e a ironía, o uso que fai dela, ata un extremo moi interesante, como medio para facer esa crítica social. Non deixa, por dicilo así, títere con cabeza. Ademais, os temas dos que fala son totalmente vixentes: odio ao que pensa diferente, a envexa a aquel que triunfa, a manipulación das masas polos poderosos... E fala tamén desa dicotomía que hai sempre na arte de se has de rexerte por unha filosofía simbólica ou por outra máis económica. Como directora intento espremer ao máximo esa ironía e mesmo vertela nalgún dos personaxes, sobre todo os que representan a masa, dos que facemos unha certa caricaturización. Creo que vai sorprender un pouco a posta en escena.